Er is altijd een spanning tussen het veld en het beleid, tussen het heden en de ideale toekomst, tussen praktijk en theorie.  Ik zag heel wat Zorgzame Buurttrekkers die geklemd zaten tussen wat er in de buurt nodig is en waar het beleid op gefocust is.  De vraag rond meer draagvlak creëren intern in de organisatie kwam dan ook vaak aan bod. In complexe thema’s gaat het niet om het volgen van een strategie en regels (die zijn wel nodig), maar ook thema’s en signalen aankaarten van onderuit, die nog niet onder de aandacht van het beleid stonden. Zichtbaar maken van wat niet klopt. Dat is een belangrijke rol van een sociaal werker, leerde ik onder andere van Birgit Goris en Elke Plovie. Ik stond er eerder nog niet bij stil. Dat is (voor mij) wat in organisatietermen persoonlijk leiderschap en proactiviteit genoemd wordt. Een probleem zien en daar mensen in meekrijgen. Als we samen in de complexiteit staan, is elke persoon mee een schakel om samen vooruit te geraken.

Op welke manieren komen signalen van onderuit naar boven in je organisatie? Hoe worden die opgepikt? Krijgen teamleiders ook bewust die rol en ruimte toegekend om ook signalen naar boven door te geven, of is het vooral éénrichtingsverkeer? Waar kunnen medewerkers terecht met hun ideeën en bezorgdheden? Worden ze hiervoor gestimuleerd? Krijgen ze voldoende vertrouwen en eventueel opleiding of coaching om hiervoor sterk in hun schoenen te staan?