𝗠𝗲𝘁 𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗯𝗲𝘀𝗹𝗶𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴 𝗱𝗶𝗲 𝘄𝗲 𝗺𝗮𝗸𝗲𝗻, 𝘇𝗼𝘄𝗲𝗹 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗼𝗿𝗴𝗮𝗻𝗶𝘀𝗮𝘁𝗶𝗲𝘀 𝗮𝗹𝘀 𝗶𝗻 𝗼𝗻𝘀 𝗽𝗿𝗶𝘃é-𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻, 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗶𝗺𝗽𝗮𝗰𝘁 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝗯𝘂𝘂𝗿𝘁 𝘄𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗲 𝘄𝗼𝗻𝗲𝗻.

Het is 2 jaar werken aan en in zorgzame buurten, vandaag is mijn laatste dag. Het voornaamste dat me bijblijft, zijn reflectievragen om nog even op verder te kauwen. 

Werken we #voltijds of #deeltijds? Doordat veel meer gezinnen met twee partners voltijds werken, en daarna nog voor kinderen moeten zorgen, blijft er veel minder tijd en energie over om op straat aanwezig te zijn, de buurt te leren kennen. Terwijl ik merk dat jonge gezinnen er veel baat bij hebben aan een netwerk in de buurt, om hen te ondersteunen in de opvoeding. De #zorgsector kampt met heel wat #uitdagingen voor de toekomst en zoekt volop naar oplossingen. Als we allen iets meer - en met meer energie - thuis zijn, zal er meer aan #mantelzorg kunnen gedaan worden. Wordt deze factor ook meegenomen in de discussies rond kortere werkweken?

Continue #organisatietransformaties en snelle evoluties in jobinhoud, zorgen ervoor dat heel veel tijd gaat naar het (her)opbouwen van netwerken. Sommigen geven het dan wel al eens op. In een Zorgzame Buurt is lokaal #samenwerken heel belangrijk om tijdig ondersteuningsnoden op te pikken en tot de juiste zorg te kunnen toeleiden. Wat meer stabiliteit helpt. Elke organisatie zit verbonden in een net, dat mee impact ondervindt van de bewegingen die gemaakt worden. Zoeken we naar meer #stabiliteit? Of bouwen we meer aan de #vaardigheden om sneller netwerken op te bouwen, en aan #structuren om sneller ingebed te raken in bestaande netwerken? Hoe verwelkomen we elkaar?

#Vaardigheid leer je in dagelijkse oefening. Zo gaat dat ook met geduld, luisteren en gesprekjes aangaan. Steeds minder komen we met elkaar in contact. 

We denken dat de #echokamers en bubbels enkel in Social media zitten, maar eigenlijk kom ik die ook gewoon op straat tegen. Vroeger moesten we nog wachten in het postkantoor en deden we even een praatje, we passeerden langs de kassa in de supermarkt en wisten dat elk van de medewerkers een andere #persoonlijkheid hadden. Als iemand zich tussenwurmde in de rij wachtenden, dan moest je dat durven benoemen. We vroegen de weg aan de mensen op straat, in plaats van die zelf op te zoeken. Zijn we het nog wel gewoon om met anderen te praten en anderen te vertrouwen in hun werk, als alles #doehetzelf is? Zien we dan nog voldoende de mens achter de logistieke machines?

Moeten we het niet veel vaker hebben over de vraag “𝗶𝗻 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗲 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻𝗹𝗲𝘃𝗶𝗻𝗴 𝘄𝗶𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘄𝗶𝗷 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻? 𝗜𝗻 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗯𝘂𝘂𝗿𝘁 𝘄𝗶𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗼𝘂𝗱 𝘄𝗼𝗿𝗱𝗲𝗻?”, om van daaruit keuzes te maken en tot actie te komen, in plaats van zomaar mee te surfen op de trends die op ons afkomen?

Laat gerust ook jou mening horen, hier of bij een kop koffie.