Persoonlijke inzichten uit 2 jaar coaching in Zorgzame Buurten

Vraagverlegenheid is het schroom voelen om hulp te vragen. Het zorgt ervoor dat mensen niet de juiste weg naar de juiste hulp kunnen vinden. Het gaat om overbelaste mantelzorgers die geen hulp durven vragen, een eenzame vrouw die niet zelfstandig in het buurthuis geraakt of iemand die boetes betaalt omdat de belastingsaangifte te moeilijk is. Niet enkel bij buurtbewoners, maar ook tussen organisaties die samen in dezelfde buurt actief zijn, bestaat het fenomeen. Je kent elkaar en elkaars werking niet, de organisatiecultuur is wat anders. Op die manier gaan veel opportuniteiten verloren, waarin je elkaar kan versterken.

Op het werk ben je misschien ook gewoon om je eigen boontjes te doppen, denkt dat je collega’s te druk bezig zijn of ben je zelf te druk waardoor je er gewoon niet aan denkt om iets te vragen. Het is jammer als zo veel tijd verloren gaat om iets zelf uit te zoeken, terwijl een collega je hierin kan vooruithelpen, of dat je werknemer te overbelast is en daar niets over durft vertellen. 

Hoe kan je het hulpvragen meer normaal maken? Enkele ideetjes:

• Dagelijks kort afstemmen in het team: Wat is mijn plan voor vandaag? Waar zie ik een obstakel (=welke hulp kan ik gebruiken). Probeer dit kort en efficiënt te houden (bv 5-15 min)

• Op team-vergadering mensen een probleem/obstakel aan bod laten komen, waarbij collega’s vanuit hun invalshoek tips uitreiken. 

• Een buddy-systeem onder collega’s

• Als leidinggevende niet alles zelf oplossen, maar collega’s met elkaar verbinden

• Digitale ondersteuning, bijvoorbeeld in een teams-kanaal voor hulpvragen

Bij vraagverlegenheid is wederkerigheid ook een belangrijk thema, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik zal meer hulp durven vragen als ik ook iets kan terugdoen, als ik ook van betekenis ben voor anderen. En zo maken we ineens een bruggetje naar morgen.